شهدای داراب

وصیتنامه شهید والامقام عبدالحسین دلیر

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَالَّذِینَ هَاجَرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ مَاتُوا لَیَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقًا حَسَنًا وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ»[۱] «و به آنان که در راه خدا هجرت کردند و سپس کشته شدند یا مرده اند، قطعا خداوند به آنان روزیی نیکو می بخشد و همانا اوست بهترین روزی دهندگان.»

بگذر ای مادر که اینک کربلا می خواندم

از دیار دور یار آشنا می خواندم

وصیت نامه عبد خدا، عبدالحسین دلیر، متولد:۱۳۵۱، اعزامی از داراب، ش.ش:۴۶۶۱

به نام خدا پاسدار حرمت خون شهیدان، به نام یگانه روشنی بخش قلبهای محزون و مهدی موعود(عج) یاور مظلومان، امید ناامیدان و با درود بر نایب بر حقش خمینی بزرگ و رهبر مستضعفان جهان و با سلام بر شما امت قهرمان و سلام آخر بر تو ای مادر و بر تو ای پدر.

ای پدر دلسوز و زحمتکش، ای پدری که دستهای پینه بسته ات به من امید، عشق و زندگی می داد. سلام بر تو ای مادر رنج کشیده و محبت ندیده، می دانم که  خون دل خورده ای تا مرا به این سن و سال رسانده ای.

مادرم؛ آرزوها داشتی. اما مادرم! عشق به«الله»چیزی است دیگر[چیز دیگری است]. دیدار حسین(ع) لذت دیگری دارد.

مادر؛ اگر مرگ  فرزند سخت است، به زینب(س) فکر کن و به لیلای اکبر مرده، نظر کن.

بارالها! بار گناهم بر دوشم سنگینی می کند.

خداوندا! عاجزانه تقاضا دارم، مرا قبول فرمایی.

خدایا؛ یعنی من از سگ اصحاب کهف کمترم. خدایا! تو او را قبول کردی، اما مرا هم قبول کن.

بار خدایا؛ بهتر می دانی من دیگر به این دنیا تعلق ندارم و این دنیا و تمام آنچه در اوست به یاد تو پشت سرگذاشتم. خدایا! دیگر مرا به این زندان دهشتناک باز نگردان.

خدایا؛ وقتی خود و تو را شناختم، فهمیدم و درک کردم که چقدر عاجزم و چقدر کوچک و ناتوانم و در برابر عظمت تو. ای قادر متعال! مرا بیامرز و پاک گردان و آنگاه مرا پیش خود ببر.

خدایا، بارالها! با کوله باری از گناه رو به تو آوردم و به امید رحمت تو، به امید مغفرت تو و آمرزش تو.

خدایا؛ زبانم قاصر است از وصف رحمت تو و کثرت گناهان خویش.

خدایا؛ از حسین(ع) خجالت می کشم، از علی اکبر(ع) شرم دارم، از فاطمه زهرا(س) معذرت می خواهم.

خدایا؛ خجالت می کشم، از وقتی که دوستانم، شهیدان عزیز رو به حسین(ع) بروند و من تنها بمانم.

اکنون چند پیامی جداگانه:

۱- امت حزب الله (جوانان)؛ به خدا مسئولید، به خداوند سوگند مسئولیت سنگینی در قبال خون شهدا دارید. اگر در عالم باقی شهدا جلوی شما را بگیرند و بگویند با خون ما چه کردید؟ چه جواب می دهید! جوانان؛ مسئله اصلی جنگ است، همه چیز را رها کنید و به جبهه بیایید. به خدا این فرصت ها دیگر بدست نمی آید، در آینده پشیمان خواهید شد. برادرانی که توانایی رفتن به جبهه را دارید، درنگ ننگ است. نکند خدای نکرده خیال کنید جبهه به امثال ما نیاز دارد. بر امام عزیز و اسلام بابت رفتن به جبهه منت بگذاریم؟ خیر! این ما هستیم که به جبهه نیاز داریم، ما نیاز داریم که در جبهه خود را بسازیم. نباید اسلحه دوست شهیدتان بی صاحب بماند، جبهه ها را پر کنید.

۲- پدر و مادر؛ مرا حلال کنید. گرچه خیری از من ندیده اید، گرچه من حق فرزندی را نتوانستم اداء کنم. پدر و مادر؛ در مرگ من گریه نکنید، استقامت کنید که:«إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ»[۲]، مثل زینب(ع) باشید و ثابت کنید که خانواده شهید هستید.

برادران و خواهرانم؛ از شما تقاضا دارم خون مرا پاس بدارید و جای مرا پر کنید. برادرانم؛ خودسازی را فراموش نکنید، جای خودسازی جبهه هاست. خواهرانم؛ گریه نکنید و به زینب(ع) نظر کنید.

و اما شما، دوستانم و همکلاسی هایم؛ شما که پشت نیمکت مدرسه درس می خوانید و دیگر آن لحظه ها نخواهد رسید، پس قدر خود را بدانید. هر که امکان و قدرت جنگیدن دارد، واجب است به جبهه بیاید. سعی نکنید با آوردن عذر و بهانه خود را قانع کنید، شما به جبهه نیاز دارید، باید که خود را بسازید. عزیزان؛ برای رضای خدا مرا حلال کنید. من که جز خوبی از شما چیزی ندیدم و شرمنده ام. بنابراین اگر  لطف خدا شامل این بنده گنهکار گردید و خدا مرا به میهمانی دعوت کرد، بار دیگر می گویم: مرا حلال کنید.

خدایا؛ تا ظهور دولت یار، خمینی را برای ما نگهدار.

«ان اکرمکم عندالله اتقیکم»

عبدالحسین دلیر- اهواز- ۱۳۶۵/۹/۲۹

[۱]. حج، آیه۵۸.

[۲] . بقره،‌ آیه۱۵۳.

متن زندگی نامه و خاطرات این شهید در اختیار سامانه قرار ندارد؛ در صورت اطلاع لطفا با ما در ارتباط باشید.