شهدای داراب

متن وصیت نامه این شهید در اختیار سامانه قرار ندارد؛ در صورت اطلاع لطفا با ما در ارتباط باشید.

زندگینامه شهید عبدالرحمن بلاغت

خط سرخ شهادت خط سرخ آل محمد وطن است (امام خمینی)

در شکوه شهید وشهادت سخن زیاد است و گفته های بسیار ارزنده در دست است بویژه که شهید گل سرخ باغهای تمامی شهر ما و روستاهای ماست و همه دشتهای ما از خون شهیدان می رویانند و همه کوهها شقایق قلب شهیدان را می نمایانند زیرا که هیچ وقت خون شهید هدر نمی رود بلکه هر قطره اش به دریایی از خون تبدیل می گردد ودر پیکر اجتماع وارد می شود و اینک سخن از شهیدی است که چون شمع سوخت تا دیگران در کنار دورش به روشنائی راه یابند او رفت که به ما بگوید زندگی جز آزمایشی الهی چیزی دیگر نیست رفت تا به ما خاموشان ثابت کند که در مسلخ عشق جز نکو را نکشند رو به سفتان زشتخو را نکشند.

آری شهید عبدالرحمان بلاغت در تاریخ ۱۲ شهریور ماه ۱۳۴۸ در خانواده پاک و مذهبی در روستای هیربدان داراب چشم به جهان گشود چهره او از همان دوران کودکی دورانی بود و تولدش برای خانواده اش باعث خیر و برکت شده بود وی در سن ۶ سالگی تحصیلات دوره ابتدایئ را شروع کرد و با استعداد عالی که وی داشت دوران ابتدائی را با نمرات عالی بپایان رساند و برای ادامه تحصیل در سطح راهنمائی به روستای نصروان که در ۵ کیلومتری روستاهای هیربدان واقع می باشد در مدرسه شهید نواب صفوی به ادامه تحصیل مشغول شد وی در این ایام زحمات فراوان یکشید وبا وجود دوری راه و نبودن وسیله ایاب وذهاب و امکانات رفاهی و سرمای شدید زمستان و گرمای تابستان دوره ساله راهنمائی را با موفقیت به پایان رساند وسرانجام در شهریور سال ۱۳۶۲ در کنکور ورودی هنرستان کشاورزی ابوذر غفاری فسا شرکت نمود و با عشق وافری که به کشاورزی داشت قبول شد و در این رشته مشغول به ادامه تحصیل شد و به نثقل از رفقا و همکلاسیهایش رفتار وی در بین دانش آموزان وط رز برخورد با رفقا و استادانش بی نظیر بوده بحدی که می توان آنرا اسوه و الگو قرار داد و طرز برخورد او با پدر و مادر و دیگر خویشاوندانش مادبانه و اسلامی بود تا آنجائیکه در اندک ایام تعطیلی با اینکه سن او کم بود در امر کشاورزی به پدرش کمک می کرد و رفتار او کردار او اخلاق و خضوع و فروتنی او کم نظیر ونمونه بود.

شهید با اینکه از نظر جسمی ضعیف و سن او کم بود ولی از زمانیکه جنگ تحمیل یعراق بر علیه ایر ان شروع شد همواره شوق جبهه رفتن داشت و عاشق کربلای حسین بود تا آنجائیکه در سال ۱۳۶۳ تصمیم گرفته بود که به جبهه جنگ رفته و بر علیه کافران از خدا بی خبر بجنگد که بخاطر کمی سن از طرف بسیج را رفتن ایشان به جبهه موافقت نشد سرانجام این شور و علاقه و عشق به الله به نهاینت خود رسید و در آبان ماه سال ۱۳۶۴ یکباره از این دنیای مادی و از خانواده و … دست کشیده وبه دیار عاشقان کربلای حسینی شتافت تا با صدامیان و کافران مزدور بجنگد و باخ ون خود درخت اسلام را آبیاری کند وبه ندا ی امام لبیک گفته باشد تا اینکه این فیض بزرگ نصیبش گردید ودر شانزدهم آبانماه سال ۶۴ به درجه رفیع شهادت نائل گردید.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد