شهدای داراب

متن وصیت نامه این شهید در اختیار سامانه قرار ندارد؛ در صورت اطلاع لطفا با ما در ارتباط باشید.

شهید احمد کارگر

شهید احمد کارگر در سال ۱۳۴۵ در خانواده ای مومن،معتقد و روستایی و کم درآمد به دنیا آمد و از وقتی که توانایی این را در خود به دست آورد که می تواند به پدرش کمک کند در کشاورزی یار پدرش شد و پس از رسیدن به سن هفت سالگی در دبستان شروع به تحصیل کرد و به علت ضعف مال و رنج های فراوان تحصیلات را بعد از دبستان نا تمام گذاشت و ترک تحصیل نمود و دست به دست پدر داد و در کارهای کشاورزی کمک نمود.هنگام شب وقتی خسته از مدرسه بر می گشت با رویی خوش با افراد خانواده برخورد می کرد و وقت استراحت نیز به گوش کردن به نوارهای مذهبی می گذراند و حتی به بقیه اعضای خانواده توصیه می نمود که که چنین نوارهایی را گوش دهند و علتش را آگاه شدن هرچه بیشتر از اسلام و زندگی می دانست هرگاه در زندگی با مشکلی رو به رو می شد نام و یاد خدا حلال مشکلات او بود و می گفت خداوند دارد بندگانش را آزمایش می کند تا  بداند ایمانی سست دارند یا اینکه حتی در بدترین شرایط نیز به یاد پروردگار هستند او فرزندی بود که از کار هیچ ابایی نداشت و شروع و خاتمه کارش با نام و یاد خدا بود او همیشه با رویی گشاده و لبانی خندان چه با غریبه ها چه آشنایان برخورد می کرد خلاصه خوشرویی و خوش رفتاری او از کارها و عادات پسندیده همیشگی او بشمار می رفت این شهید والا مقام با وجود این که برادر بزرگترش در حال خدمت بود و او تنها یار پدر در کارهای مزرعه بود با علاقه عجیبش به اسلام و خدمت به وطن علی رغم میل اطرافیان که اصرار داشتند بعد از اتمام خدمت برادرش او برود قبول نکرد و چون برادرش تعریف زیادی از وضع جبهه برایش نوشته بود طاقت نیاورد و در تاریخ ۱۸/۳/۶۵ به خدمت مقدس سربازی رفت و در زاهدان دوره آموزشی را طی کرد و بعد به لشکر ۸۸ زرهی زاهدان پیوست و با دوستان به منطقه غرب کشور سومار اعزام گردید. فقدان این برادر عزیز برای خانواده سخت بود هر نامه ای که از او می رسید حاوی توصیه های اسلامی و انسانی بود و یک بار که نامه ای از او رسید یک بر گ درخت سبز نیز داخلش گذاشته بود و نوشته بود خانواده عزیزم امیدوارم مثل این برگ همواره سبز و خرم باشید هر وقت خواستید یادی از من بکنید به این برگ سبز نگاه کنید هر کدام از نامه هایش مانند یک وصیتنامه بود چرا که از همه حلالیت طلبیده بود و همواره یاد خداوندو ائمه را فراموش نمی کرد. او در ساختن خانه هایشان که در اثر سیل در سال ۶۵ ویران شده بود کمک زیادی می کرد و به برادرش در نامه های خود این را توصیه می کرد که مصالح را آماده کن و منتظر باش تا من بیایم البته دوبار که به مرخصی آمد در ساختن خانه  سهیم بود او با وجود اینکه بر اثر موج خمپاره مجروح شده بود و کمی ناراحتی  روحی  داشت دست از تلاش بر نمی داشت وقتی خانواده از کار او ناراحت می شدند می گفت من خوشحال هستم که می توانم کمک کنم پس شما هم ناراحت نباشید او  پس از تمام کارهای خانه به علت علاقه زیاد و با آن وضعی که داشت دوباره به جبهه رفت و بعد از مدتی او دوباره در عملیات هایی مجروح و زخمی شد و سرانجام بعد از ۱۴ ماه خدمت به اسلام و وطن در  منطقه سومار در عملیاتی در تاریخ ۲۲/۶/۶۶ به درجه رفیع شهادت نائل آمد  و جسد او چهار سال بعد یعنی در سال ۱۳۷۰ به آغوش خانواده بازگشت.

فراز هایی از نامه و خاطرات شهید

پدر و مادر عزیزم شما در بزرگ کردن من زحمت کشیده اید وهرچند در صورت حیاتم بتوانم حق فرزندی را در قبال شما انجام دهم مرا حلال کنید و برایم نماز بخوانید و صدقه بدهید و از خدا برایم طلب آمرزش کنید ای مادر تو برایم رنج ها کشیده ای و سوخته و ساخته ای امیدوارم خداوند به پدر و مادر و خواهرم صبر عطا کند برای من گریه نکنید برای حسین علیه السلام و یارانش گریه کنید خدایا تو شاهدی عزیز تر از جانم چیز دیگری ندارم که فدای اسلام کنم.احمد کارگر ۴/۶/۶۶