شهدای داراب

وصیتنامه شهید والامقام سید منصور حسینی

بسم الله الرحمن الرحیم

«ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ»[۱]

«سوگند به قلم، خنجر همیشه برکشیده برگرده جهل تاریخ و هر آنچه باز نویسند.»

«اللهم ارزقنا الشهاده خالصا فی سبیلک، تحت رایه نبیک مع اولیائک»[۲]

اکنون که پس از سیزده قرن، پرده از ظلم و تاریکی که چهره تشیع سرخ را پوشانیده بود، فرو ریخته و پرچم«نصرمن الله» حسینی، بدست سرباختگان فلسفه؛«انما الحیوه عقیده و جهاد»[۳] و نشات گرفتگان نغمه«………» و با فریاد«الله اکبر» و «لا اله الا الله» بر افراشته شده و می رود تا به نابودی سردمداران پرچم کفر و الحاد و تجاوز بیانجامد.

و اکنون که تیرگی ها و ظلمات ناشی از خفقان و بیدادگران امپریالیسم جهانی و عمال برده گونه آنها در داخل و خارج از کشور اسلامی به نیروی پنجه های شیرگونه فرزندان مکتب حسین(ع) دریده می شود.

و اکنون که دلباختگان«لقاءالله» سر از پا نشناخته و با شوق و شعف زندگی و مال و منال دنیوی را رها کرده و در سنگرهای جهاد مقدس، هم با آتش سلاح خویش دشمن کافر را به زانو در آورده و هم به دعا و نیایش نیمه شب، آنگاه که ناله های جانسوز مردان خدا سکوت سحری را می شکند، سرشک خون از دیده غم می بارند، رایحه عطر دل انگیز این عاشقان پاکباخته آنچنان صحنه های حماسی ملکوتی در جبهه ها بوجود آورده، که ندای«هل من ناصر ینصرنی» را جلوه گر عاشورای خونین و کربلای پر شکوه حسینی می نماید.

و اینک؛ لبیک، لبیک یا امام الشهید المظلوم و لبیک یا امام الخمینی، لبیک که بریده از آمال دنیوی و با دست تهی از عمل نیک، اما امیدوار به رحمت وسیع و محیط پروردگار قدم به راه سرخ کربلا می گذاریم که به دنیا بفهمانیم، عاشورا زنده است و راه سرخ کربلا هنوز نمونه رزم و جنگیدن و محراب خونین علی(ع) الگوی تقوی و مبارزه و مقاومت ما.

انسان دین آموخته و پیرو تشیع سرخ، چگونه ممکن است با شب نجنگند و به سوی روز نشتابد و برای استقرار حق و عدالت نکوشد و تنها سر خود گیرد و حیوان مآب به خور و خواب بسنده کند؟! شیعه ای که می داند، حقیقت مذهبش در مسایل اجتماعی، جز بزرگداشت انسان و آزادی چیزی

نیست! چگونه از شرار نهضت رهایی بخش و دگرگونی در اوضاع انسانها گرم نگردد و در سراب خموشی، روزگار به سر آورد. آزادی و استقلال به تمام معنا، دو حقیقت جدایی ناپذیر از پیکره مسایل حیاتی مکتب شیعه و نهضت ما تا به واقعیت نرسانیدن آن در میان تمامی ملل جهان از پای نخواهد نشست. و اکنون که دست ابرقدرتین شرق و غرب، از آستین عراق و صدام به در آمده و در نهایت قدرت و توان، بر آن است که این دو را از اسلام و انقلاب جدا و معنایش را از حقیقت و محتوی پوچ سازد، چه کسانی به جز عاشقان مشتاق بر لقای پروردگار می توانند پاسدار واقعی این نهضت باشند.

پیروان شیعه، در زمان سکوت می گویند:«ای اشکها فرو ریزید و غمها را بزدایید.» و در زمان قیام می گویند:«ای شمشیرها از نیام برآیید و تکه های ابر را به هر سو بپراکنید و خورشید حق و حقیقت را عیان سازید.» و اینک که هنگام نبرد دلاوران ما فرا رسیده، عجبا از آنان که ما را به دنیا ترغیب می کنند! مگر نمی دانند که ما در مکتب حسین (ع) رمز شهادت آموخته ایم و در شریعت علی(ع) علم جهاد؟! مگر نمی دانند که ما از جان گذشته و هستی خود را در کف اخلاص نهاده و بر آنیم که با هر ظلمت و پلیدی بجنگیم؟! مگر نمی دانید که راه ما تداوم راه سرخ انبیاء و حسین(ع)، مقصد ما عقیده و جهاد در راه آن و پیروزی نهایی و هدف ما حفظ استقلال و عقاید اصیل انقلاب و مکتب و زدودن ظلم و کفر از چهره جهان و شکست برای ما مفهومی ندارد. نهضت ما با فتح و پیروزی و با شهادت، اگر سرانجام گیرد، همراه و در هر دو صورت، برد[پیروزی] با ماست و خداوند یار و مددکار ماست، انشاءالله.

و بر شماست ملت ایثارگر؛ که فریاد «وا اسلاما و وا مظلومای» ما را به گوش جهان و جهانیان و بر نسلهای آینده و آوای ظلم و ستم مشرکان را به سمع ملل آزاده جهان برسانید. و هر که در این راه کوتاهی کند نه تنها آمال شهیدان را پایمال کرده، بلکه به رسالت اخلاقی و مکتبی خویش نیز پشت کرده است.

از پدر و مادر، همسر و خواهران و برادرم تقاضا می کنم؛ در شهادتم زیاد بی تابی نکنند و بدانند که مادر وهب، جسد پسرش را تحویل نگرفت و گفت:«سری که به راه خدا داده ام، پس نمی گیرم.» پس شما نیز صبر را پیشه کنید، که خدا صابران را دوست دارد. و بدانید که فرزندتان را از دست نداده اید، بلکه او سعادت ابدی و لقای معبودش را پیدا کرده و بقاء را در فضای وجود یافته و به سوی آن شتافته است.

از همسرم تقاضا می کنم، در تربیت دخترم بکوشد و پیام مرا به او برساند، که دخترم: لزوم تاریخ و دشمنان انقلاب و اسلام نگذاشتند که بیش از این در کنارت بمانم و در به ثمر رسانیدن فلسفه وجودیت بکوشم. و بدان که در آینده حجاب و قلم، سلاح تو خواهند بود و خدا غایت مقصود و هدفت.

و اما دوستانم؛ آنان که پیرو خط سرخ انقلاب و امامند، پس مژده باد بر آنها که هدایت یافته اند و تبریک بر آنها که درد و غم هجرت دوستان را تحمل می کنند و شیون نمی زنند. و آنها که قبول ندارند، بر جنازه من حاضر نشوند و در سوگ من نگریند.

زندگی من که نتوانست در آنها تاثیری داشته باشد. اگر شهادتم نیز نتواند حقیقتی را بر آنها ثابت کند، پس باید که بر شوره زار اندیشه باطل افکار خود بگریند، که سزاوارتر است و راهی برای نجات خود بیابند که عذاب خدای دردناک خواهد بود. اما! باشد که خون سرخ شهیدان، آنان را نیز متحول سازد.

خدایا؛ تو را می خوانم که تنها تو امید و یاور درماندگان و بی پناهان[هستی] و بر این خواندن افتخار می کنم.

خدایا؛ چه غروری فرا گیرنده تر از آن که تو پروردگار محبوب منی و چه شوقی فزاینده تر از آن که، من بنده درگاه توام.

خدایا؛ آنچه از بخشش و کرم تو می دانم، اگر با بزرگترین گناهان بر تو وارد شوم، ترسناک نخواهم بود و آنچه از مجد و شوکت تو سراغ دارم، اگر با برترین عبادات بر تو وارد شوم، باز شرمنده خواهم بود.

خدایا؛ هیچ شکری ندانم که در شان توست، که هر شکری خود محتاج شکر دیگری است. چرا که شکر نعمتی است که خود بر ما ارزانی داشته ای.

خدایا؛ آنچنان آرامشی ده، که وحشت تاریکی و تنهایی قبر مرا نگیرد و بهشت نیز مرا به بها نخرد، که بهایم تویی و آنچه جدم حسین(ع) و نیایم علی(ع) طلب کردند و با خون خویش آن را کردند.

خدایا؛ چنانی که فرمودی به لبیکت باز آمدم، پس آنچنانی که آرزو کردم به لقایت بازم گردان، که تویی اجابت کننده ی خوانندگان.

خدایا، خدایا، تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار.

والسلام علی من اتبع الهدی

سید منصور حسینی – ۱۳۶۴/۱۲/۶

[۱]. قلم، آیه۱.

[۲].

[۳]. منصوب به امام حسین(ع).

متن زندگی نامه و خاطرات این شهید در اختیار سامانه قرار ندارد؛ در صورت اطلاع لطفا با ما در ارتباط باشید.