شهدای داراب

وصیتنامه شهید والامقام علی اصغر محمد پور

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ»[۱]

با سلام و درود فراوان به پیشگاه مقدس حضرت بقیه الله الاعظم و با درود فراوان بر امام امت، رهبر کبیر انقلاب اسلامی و با درود بر ارواح پاک شهدا.

این حقیر، علی اصغر محمدپور، چون مواضع اسلام و قرآن را در خطر می دیدم، اندکی فکر کردم و مشاهده کردم که هیچ راهی برای حفظ اسلام عزیز نیست. جز این که خودمان را برای مقابله و جنگ با کفار ومنافقین مهیا سازیم و با خون ناقابل خود، شجره اسلام را بارور سازیم. مقصود از این جنگ و جهاد این است که کفار می خواهند به بلاد اسلامی حمله ور شده و دین مبین اسلام را محو سازند. در نتیجه بر هر مکلفی واجب کفایی است که خود را برای دفاع از حریم اسلام و قرآن مهیا سازد و از مملکت اسلامی و نوامیس خود دفاع کند. و حقیر برای این که اداء وظیفه کرده باشم، به جبهه حق علیه باطل، رهسپار شدم و اگر سعادت ابدی نصیبم گردد و شهید شوم، چندین پیام دارم که به شرح زیر است:

۱- از تمام دوستان و امت شهیدپرور خواستارم که راه شهدا را ادامه داده و نگذارند جبهه ها خالی بماند و با حضور خود در جبهه، قلب مبارک امام را شاد کنند و منافقین و بدخواهان بدانند که صاحب این جبهه ها و جمهوری اسلامی، بقیه الله اعظم می باشد.

۲- پیام دومم این است که اگر ممکن بود حضرت آیت الله حاج سیدعبدالعلی آیت اللهی بر حقیر نماز بخوانند.

۳ـ از دوستان خواستارم که بر سر قبرم دعای ندبه بخوانند و بجای گریه، برایم طلب مغفرت کنند و بر سر قبرم چند بار با صدای بلند،«یا صاحب الزمان» بگویند.

۴ـ این که از پدرانی که قرآن خوان هستند، برایم شبهای جمعه تلاوت قرآن نمایند و جوانها دعای کمیل به یاد حقیر بر پا سازند.

پیام من برای خانواده ام این است که برای من گریه نکنند، زیرا گریه کردن برای کسی که به لقاء الله پیوسته است، معنی ندارد و اگر گریه کنید، روح حقیر را ناراحت می سازید. تا می توانید صبر کنید و در مقابل مصیبت، نکند خدای نکرده به جای این که شکر خدا را بجا آورید، حرف بی منطقی از زبان شما شنیده شود.

دیگر این که اگر ممکن است بعد از حقیر، یکی از برادرانم به حوزه علمیه بفرستید تا سنگرم در حوزه خالی نماند.                                                                                   والسلام

«یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ.ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَهً مَّرْضِیَّهً.فَادْخُلِی فِی عِبَادِی. وَادْخُلِی جَنَّتِی»[۲]

من به خود نامدم اینجا، که به خود باز روم                                                                                                آنکه آورد مرا باز برد در وطنم

مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته اند، از بدنم

والسلام علی من اتبع الهدی

علی اصغر محمد پور

[۱]. آل عمران، آیه۱۶۹.

[۲]. فجر، آیه های۲۷-۳۰.

شهید علی اصغر محمدپور

علی اصغر برای جامعه آنروز روستای فدامی و بخصوص من الگو بود.مرد بسیار فعالی بود و آرام و قرار نداشت به همه جا سر میزد . وقتی از مدرسه بر می گشت عصر که میشد میگفت بیایید برایتان روضه امام حسین علیه االسلام را بخوانم وقتی از حوزه علمیه لارستان به ده می آمد به اقوام و آشنایان سر میزد. یک مسجد درست کرده بود تلاش کرد از مردم خیر روستا که به خارج می رفتند پول گرفت و دستگاه بلندگو برای مسجد خرید و برای مسجد فرش خرید.به وقت نماز خودش اذان می گفت  گاهی می آمد می گفت بابا مردم به من می گویند اذان نگو مردم ناراحتند چه کنم من گفتم اذان شعائر الله است برای وقت عبادت است تو اذان بگو مردم خوب ناراحت نمی شوند.وقتی در ده بود تمام مراسمات در روستا را به عهده می گرفت اگر کسی فوت می کرد دنبالش می آمدند و او هم استقبال می کرد اگر اختلافی بین دو نفر پیش می آمد می رفت جهت رفع مشکل بین آنها تلاش می کرد، معمولا وقتی ده می آمد من کمتر او را میدیدم چون تا دیر وقت دنبال کار مردم روستا بود.او از همان کودکی علاقع به معمم شدن داشت و دلش میخواست روحانی شود و در آخر هم خدا لایقش دانست و به نزد خودش برد.

راوی:جعفر محمدپور پدر شهید